Als je ouder wordt verandert de relatie tussen jou en je moeder. In mijn geval is die relatie de laatste tijd steeds vaker in het kader van zorg komen te staan. Daarnaast blijkt de stress van de afgelopen tijd me toch uiteindelijk op te breken. Alsmaar doorgaan kan blijkbaar niet.
Ik zal het een en ander even uitleggen:
Een paar maanden geleden, ik denk dat het augustus was, schreef ik al eens een blog over de manier waarop de rollen omgedraaid worden als je ouders op een bepaalde leeftijd komen. De band tussen mij en mijn moeder is extreem hecht, mede doordat mijn biologische vader al vroeg niet meer op het toneel aanwezig was. Mijn moeder was als een leeuwin, ze heeft altijd enorm over me gewaakt en me beschermd. Dat maakt dat ik een goede binding heb mogen ervaren. Soms was het wel te hoor, maar gelukkig ben ik eigenwijs en heb ik altijd dingen zelf willen doen en ontwikkelen. Toen ik ouder was, werden we meer vriendinnen en toen ik het huis uit ging op mijn 20ste kwam ze zelfs vaak voor advies bij mij.
Inmiddels ben ik 33, dus onze relatie is al lang niet meer zo dat ik afhankelijk van haar ben. Al blijven er natuurlijk momenten bestaan, waarop alleen je moeder ervoor kan zorgen dat je het gevoel krijgt dat alles wel weer goed komt. Maar dat blijft denk ik tot aan je dood zo.
Maar in augustus veranderde er wat: mijn moeder werd ineens oud en kwetsbaar. Ze kreeg meerdere tia's en werd vervolgens ingesteld op medicatie. We waren natuurlijk hartstikke ongerust, maar de medicijnen leken hun werk te doen en ze mocht naar huis. In oktober belde mijn zus ineens in paniek op, mijn moeder wist niet meer dat ze tia's had gehad en daarnaast leek ze ook geen nieuwe informatie op te slaan. Ik kon even beleven hoe het is als je ouders dement worden. Vreselijk...
De ambulance kwam en ging weer. We moesten de volgende dag maar naar de huisarts gaan. De dag erna was mijn moeder gelukkig weer de oude. Maar de mallemolen startte die dag, gevuld met gesprekken in het ziekenhuis, doorverwijzingen op eigen verzoek en testen die we zonder veel gezeur ook niet hadden gekregen. Er stond nu nog 1 onderzoek gepland, een cardiologisch onderzoek om de vastgestelde oorzaak voor de tia's te opnieuw te bekijken. Maar iedereen in het ziekenhuis was er zeker van, ze was goed beschermd en er was geen risico op herhaling. Iets in mij knaagde. En ik denk dat Oprah toch gelijk heeft, je intuïtie is je beste raadgever.
En dus ging het weer mis. Opnieuw telefoontjes van mijn zus, ambulances die na wat onderzoeken omkeerden, een moeder die doodongerust was en zich bezwaard voelde omdat ik midden in de nacht naar haar toe kwam om te blijven slapen. Uiteindelijk kreeg ze 5 aanvallen binnen 48 uur en toen vond eindelijk de ambulance het toch ook wel te gortig worden. Finally!
Nieuw onderzoek wees uit dat ze niet alleen tia's had, maar ook epileptische aanvallen. Er was dus blijkbaar toch blijvende hersenschade ontstaan. Inmiddels is ze weer thuis en proberen we met z'n allen te vertrouwen in de nieuwe behandeling. Het gaat goed en hopelijk blijft het dat gaan.
Maar wat een stress... En wat een aanslag op je afweer. In deze periode van griep- en andere virussen was het natuurlijk niet te voorkomen dat ik getackeld zou worden. Ik lig dus plat. De hele kerst al. En jullie weten hoe dol ik op kerst ben.
De kerstpakketten voor de oppasoma's waren gelukkig al klaar. Ik heb ze gevuld met voorlees- en liedjes-boekjes, iets lekkers, een fotoboekje en een lijst met alle namen uit het gezin van oma tot aan ons meisje gescrabbeld in een lijst (beter kan ik het niet uitleggen, maar hier is de link naar het pinterest-idee). Ook ben ik wel mee gegaan naar de diners, maar heb veel plat gelegen. Mijn moeder heeft lekker wat met me mee gerust.
Momenteel is mijn koorts over, ik snotter nog wat en kan niet praten omdat mijn keel te zeer doet. Maar het opvallendste vind ik het energietekort. Nou weet ik wel dat dit bij een griepje hoort, maar ik kan de gedachte dat mijn lijf het wel even genoeg vindt ook niet uitschakelen. Over hoe de gebruikelijke mama-stress me al even uit het veld sloeg schreef ik eerder deze blog. Zou het dan nu toch nog een burnout-achtige reactie op de stress en drukte van het afgelopen jaar zijn?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Laat weten wat jij ervan denkt!