"Naast moeder van mijn dochter, werd ik ook even moeder van mijn moeder..."
De inspiratie voor deze blog komt voort uit een gebeurtenis van afgelopen week. Het ging namelijk even helemaal niet zo lekker met mijn moeder, ze had een soort TIA, we hebben 112 gebeld en uiteindelijk is gelukkig alles weer goed gekomen. Dat wil zeggen: ze is nu weer zichzelf, maar de angst voor een nieuwe TIA of erger zit er natuurlijk goed in. Zondag dacht ik even dat ik mijn moeder misschien wel nooit meer terug zou krijgen op de manier waarop ze altijd was. Als er al niet iets ergers (maar nog even onuitspreekbaars) zou gebeuren.
Wat de band met mijn moeder bijzonder maakt is waarschijnlijk het feit dat mijn vader bij ons is weggegaan toen ik nog heel jong was. Ik heb hem daarna nog wel een tijd gezien, maar inmiddels ken ik hem niet meer. Er kwam wel een nieuwe man in ons leven en hij heeft mij opgevoed als zijn dochter, ik had voor mijn gevoel dus wel degelijk gewoon een vader. Maar zo sterk als de band met mijn moeder was en nog steeds is, is die tussen ons nooit geworden. Dat kan denk ik ook niet...
Ze was altijd een hele bezorgde en lieve moeder, soms kon ze ook enorm streng zijn. Ik had wel het idee dat ik met haar over bijna alles kon praten, al begreep ze me misschien niet altijd. Nu is ze een vriendin, de moeder-dochter-relatie is daardoor ook veranderd. Maar zo omgekeerd als ze zondagnacht was is hij nog niet eerder geweest. Ik was ineens degene die de ander verzorgde. Ik en mijn zusje, want die heb ik gelukkig ook nog. Naast moeder van mijn dochter, werd ik ook even moeder van mijn moeder...
Ik moet er niet aan denken dat mijn moeder er niet meer zou zijn en totdat ik mijn dochter kreeg leek me dat een verbreking van de hechtste band die ik met iemand heb. Alleen mijn vriend komt op datzelfde niveau. Nu ik zelf een dochter heb is daar iets in veranderd: nu zou ik voor mijn dochter alles en iedereen opzij zetten en ik denk dat ik letterlijk dood zou gaan als haar iets zou overkomen. Misschien mag ik dat niet zeggen, maar zo voelt het wel. Ik denk het echt.
Om op een wat luchtigere noot te eindigen: ik hoop dat mijn dochter een mama's-kindje wordt, maar ik zie haar nu al enorm naar mijn vriend trekken. Helemaal prima ook hoor, want ik zie ze beide zo gelukkig zijn met elkaar, dat ik daar ook weer enorm van geniet. Ons meisje begint nu ook een echte knuffel te worden en als ze me 's ochtends in bed aan mijn haren loopt te frunniken of me haar natgezeverde vingertje aanbiedt, kan ik mijn geluk niet op. Het zou toch fijn zijn als ze een mama's- en papa's-kindje wordt...
De inspiratie voor deze blog komt voort uit een gebeurtenis van afgelopen week. Het ging namelijk even helemaal niet zo lekker met mijn moeder, ze had een soort TIA, we hebben 112 gebeld en uiteindelijk is gelukkig alles weer goed gekomen. Dat wil zeggen: ze is nu weer zichzelf, maar de angst voor een nieuwe TIA of erger zit er natuurlijk goed in. Zondag dacht ik even dat ik mijn moeder misschien wel nooit meer terug zou krijgen op de manier waarop ze altijd was. Als er al niet iets ergers (maar nog even onuitspreekbaars) zou gebeuren.
Wat de band met mijn moeder bijzonder maakt is waarschijnlijk het feit dat mijn vader bij ons is weggegaan toen ik nog heel jong was. Ik heb hem daarna nog wel een tijd gezien, maar inmiddels ken ik hem niet meer. Er kwam wel een nieuwe man in ons leven en hij heeft mij opgevoed als zijn dochter, ik had voor mijn gevoel dus wel degelijk gewoon een vader. Maar zo sterk als de band met mijn moeder was en nog steeds is, is die tussen ons nooit geworden. Dat kan denk ik ook niet...
Ze was altijd een hele bezorgde en lieve moeder, soms kon ze ook enorm streng zijn. Ik had wel het idee dat ik met haar over bijna alles kon praten, al begreep ze me misschien niet altijd. Nu is ze een vriendin, de moeder-dochter-relatie is daardoor ook veranderd. Maar zo omgekeerd als ze zondagnacht was is hij nog niet eerder geweest. Ik was ineens degene die de ander verzorgde. Ik en mijn zusje, want die heb ik gelukkig ook nog. Naast moeder van mijn dochter, werd ik ook even moeder van mijn moeder...
Ik moet er niet aan denken dat mijn moeder er niet meer zou zijn en totdat ik mijn dochter kreeg leek me dat een verbreking van de hechtste band die ik met iemand heb. Alleen mijn vriend komt op datzelfde niveau. Nu ik zelf een dochter heb is daar iets in veranderd: nu zou ik voor mijn dochter alles en iedereen opzij zetten en ik denk dat ik letterlijk dood zou gaan als haar iets zou overkomen. Misschien mag ik dat niet zeggen, maar zo voelt het wel. Ik denk het echt.
Om op een wat luchtigere noot te eindigen: ik hoop dat mijn dochter een mama's-kindje wordt, maar ik zie haar nu al enorm naar mijn vriend trekken. Helemaal prima ook hoor, want ik zie ze beide zo gelukkig zijn met elkaar, dat ik daar ook weer enorm van geniet. Ons meisje begint nu ook een echte knuffel te worden en als ze me 's ochtends in bed aan mijn haren loopt te frunniken of me haar natgezeverde vingertje aanbiedt, kan ik mijn geluk niet op. Het zou toch fijn zijn als ze een mama's- en papa's-kindje wordt...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Laat weten wat jij ervan denkt!