Over mij

Mijn foto
Kernwoorden: momenteel vooral moeder | partner | sociaal druk | fantasievolle geest | reislustig | carrierevrouw | creatief | ondernemend | idealistisch. Ik ben 30plus, heb een eigen huis, een vaste relatie, een leuke baan en sinds een jaar zelfs een kindje. Ik voel me vaak een vrouw van de wereld, maar ook soms nog een meisje. Ik kijk in de spiegel en zie rimpels en grijze haren die ik aan de binnenkant van datzelfde hoofd negeer.

donderdag 30 oktober 2014

Zo'n slaapzakje is wel genoeg, TOG?

Vannacht bleek ons kleintje een lage temperatuur te hebben, ze schommelde zo rond de 36 graden. Ik schrok hier best wel van, maar achteraf heeft ze het waarschijnlijk gewoon frisjes gehad in haar bedje. Zelf sliep ze overigens gewoon door, haar handjes en voetjes voelde ook prima, maar haar nekje voelde inderdaad wat fris aan. Tijd dus om de voorgenomen actie van het uitzoeken welk slaapzakje ze nou moet hebben eens om te zetten in daden.

Ik wist al wel dat het met TOG-waardes te maken had, maar ik had alleen de spreekwoordelijke klok horen luiden. In het dikke slaapzakje van de HEMA dat ik nu gebruikte staat geen TOG-waarde vermeld en op internet duurde het ook best wel even voordat ik nuttige informatie vond.
De beste informatie vond ik tenslotte op de site 'Ikbenmama.nl', hierop staat een schema vermeld, met daarin in welk seizoen je welke TOG-waarde moet gebruiken en ook belangrijk: welke kleding daar dan in gedragen moet worden. Heeft je zakje een lagere TOG-waarde dan in dat seizoen, of met die temperatuur, handig is, dan kun je er extra kleding of een dekentje aan toevoegen. Andersom kun je ook een laag weglaten als je het minder warm wilt maken.Logisch dus.

Ik gebruik geen dekentjes, omdat ons meisje rondjes in bed draaien tot een sport heeft verheven. Ik zou geen oog meer dicht doen, als ik haar onder een dekentje ga leggen.

Het komt er op neer dat je nu in de herfst een zakje met een TOG-waarde van 2,5 moet gebruiken, gecombineerd met een romper en een pyjama, er vanuit gaand dat het op de kinderkamer 16 tot 18 graden is.

Ik ben dus vandaag naar de prenatal gereden en heb uiteindelijk een Puckababy zak, de Puckabag gehaald. Dit is een 4-seizoenenzak van 100 cm en deze zou tot 36 maanden mee moeten kunnen gaan. Hij was prijzig (99,95), maar hij gaat dus lang mee, behoudt z'n waarde behoorlijk (op marktplaats staan deze zakken rond de 60 euro) en is op allerlei manieren te dragen, waardoor je eigenlijk helemaal geen andere zakjes meer nodig hebt. Er zitten zelfs wantjes aan voor de echt koude momenten.

That reminds me: ik moet de wasmachine leeg gaan halen en de Puckabag snel in de droger gaan gooien. Als ons meisje het vannacht weer koud krijgt kunnen we haar meteen overleggen. Overigens heb ik nu ook al de verwarming een beetje open laten staan op haar kamer, evenals het ventilatierooster.

Ter aanvulling kreeg ik van @Puckababy_NL het overzicht met de warmte op de kamer, de bijbehorende TOG-waardes en de samenstelling van hun 4-seizoenenslaapzak:



Bron: @Puckababy_NL



woensdag 22 oktober 2014

Moeders en Dochters

"Naast moeder van mijn dochter, werd ik ook even moeder van mijn moeder..."

De inspiratie voor deze blog komt voort uit een gebeurtenis van afgelopen week. Het ging namelijk even helemaal niet zo lekker met mijn moeder, ze had een soort TIA, we hebben 112 gebeld en uiteindelijk is gelukkig alles weer goed gekomen. Dat wil zeggen: ze is nu weer zichzelf, maar de angst voor een nieuwe TIA of erger zit er natuurlijk goed in. Zondag dacht ik even dat ik mijn moeder misschien wel nooit meer terug zou krijgen op de manier waarop ze altijd was. Als er al niet iets ergers (maar nog even onuitspreekbaars) zou gebeuren.

Wat de band met mijn moeder bijzonder maakt is waarschijnlijk het feit dat mijn vader bij ons is weggegaan toen ik nog heel jong was. Ik heb hem daarna nog wel een tijd gezien, maar inmiddels ken ik hem niet meer. Er kwam wel een nieuwe man in ons leven en hij heeft mij opgevoed als zijn dochter, ik had voor mijn gevoel dus wel degelijk gewoon een vader. Maar zo sterk als de band met mijn moeder was en nog steeds is, is die tussen ons nooit geworden. Dat kan denk ik ook niet...

Ze was altijd een hele bezorgde en lieve moeder, soms kon ze ook enorm streng zijn. Ik had wel het idee dat ik met haar over bijna alles kon praten, al begreep ze me misschien niet altijd. Nu is ze een vriendin, de moeder-dochter-relatie is daardoor ook veranderd. Maar zo omgekeerd als ze zondagnacht was is hij nog niet eerder geweest. Ik was ineens degene die de ander verzorgde. Ik en mijn zusje, want die heb ik gelukkig ook nog. Naast moeder van mijn dochter, werd ik ook even moeder van mijn moeder...

Ik moet er niet aan denken dat mijn moeder er niet meer zou zijn en totdat ik mijn dochter kreeg leek me dat een verbreking van de hechtste band die ik met iemand heb. Alleen mijn vriend komt op datzelfde niveau. Nu ik zelf een dochter heb is daar iets in veranderd: nu zou ik voor mijn dochter alles en iedereen opzij zetten en ik denk dat ik letterlijk dood zou gaan als haar iets zou overkomen. Misschien mag ik dat niet zeggen, maar zo voelt het wel. Ik denk het echt.

Om op een wat luchtigere noot te eindigen: ik hoop dat mijn dochter een mama's-kindje wordt, maar ik zie haar nu al enorm naar mijn vriend trekken. Helemaal prima ook hoor, want ik zie ze beide zo gelukkig zijn met elkaar, dat ik daar ook weer enorm van geniet. Ons meisje begint nu ook een echte knuffel te worden en als ze me 's ochtends in bed aan mijn haren loopt te frunniken of me haar natgezeverde vingertje aanbiedt, kan ik mijn geluk niet op. Het zou toch fijn zijn als ze een mama's- en papa's-kindje wordt...

zaterdag 11 oktober 2014

Burn me out mama!

Mijn to-do-lijst bevatte 21 items. Best wel veel dus, maar nog lang niet zoveel als de 45 items waar ik op uit kwam toen ik er ook nog eens al die dingen op ging zetten die wel in mijn hoofd zaten, maar nog niet op het digitale papier stonden. 45 items... Poehe. Dat dacht ik dus ook. Nou ja, dat voelde m'n lichaam dus ook...

Ik ben zo iemand die niet in de wieg is gelegd voor zo'n vaag iets als een 'burn-out'. Niet dat ik het bij vrienden en collega's niet serieus neem als het hen gebeurt, natuurlijk stellen zij zich niet aan! Maar toch.. zelf kan ik het allemaal wel aan toch. Gewoon even doorbikkelen.

Doorbikkelen thuis, doorbikkelen op het werk, doorbikkelen in de sportschool, doorbikkelen met het bijhouden van m'n sociale contacten, doorbikkelen, doorbikkelen, doorbikkelen...
Dus nu moet ik het toegeven: het lukt me niet meer! Ik schaam me ervoor en ik geloof het ook nog steeds niet helemaal, maar ik zal er wel in moeten gaan geloven.

Vorige week werd ik wakker op mijn vrije dag, een vrij genomen dag zelfs, dus een dure vrije dag. We zouden met een stel collega's iets leuks gaan doen. Ik had me er enorm op verheugd, het zou lekker weer worden en ik zou er even helemaal uit zijn. Niet dat ik niet graag thuis bij mijn verse gezinnetje ben natuurlijk, maar toch.. Je begrijpt het wel. Of niet, ook goed.
Maar goed, die ochtend werd ik dus wakker met een kloppend gedreun in m'n hoofd en een dikke keel. Shit, aangestoken door die kleine. Ik baalde behoorlijk en liet mijn collega's weten niet mee te kunnen gaan, zo zouden zowel zij als ik er niets aan hebben. Ergens was er naast het baalgevoel echter ook een gevoel van opluchting: ik hoefde even niets, zelfs niet mee met het uitje. Mijn vriend had immers papa-dag, dus voor de kleine werd gezorgd. Ik wilde me nog een keer omdraaien toen hij de volgende opmerking maakte: "wat ben jij fragiel zeg!"

En vervolgens kon ik het slapen wel op mijn buik schrijven, want deze opmerking bleef maar door mijn hoofd galmen. Fragiel, ik? Doe normaal zeg. Ik ben die vrouw waarvan de verloskundige nog zei dat ze onze dochters naam zo goed bij ons vond passen, omdat we ook zo stoer zijn (net als de hier geheim te blijven naam dus). Fragiel dus. Iets heel anders dan stoer en zeker geen term waarin ik over mezelf wens te denken. 

Het zat me niet eens dwars dat mijn vriend me zo zag, maar dat hij gewoon gelijk had. Al weken had ik op elk vrij moment hoofdpijn, viel ik als een blok in slaap ( en sliep ik op een gegeven moment zelfs door de babyfoon heen), om over mijn gesnauw in de avond nog maar te zwijgen. Ik begon hier over na te denken. Hoe kon het dat ik op vakantie zo'n veel leuker persoon was? 

Het antwoord is vrij simpel: met minder tijd moet ik meer bordjes omhoog houden. En het bordje dat de meeste tijd kost, mijn dochter, mag in ieder geval niet vallen. Daardoor pleurt er zo nu en dan wel eens een ander bordje naar beneden. Dan leg je snel dat bordje op de stapel reeds eerder gevallen bordjes en hoop je dat er een moment komt dat je de tijd hebt het bordje er weer bij te pakken en in de lucht te gooien. Die stapel bordjes was bij mij dus op een gegeven moment gegroeid tot 45 stuks. En geen enkele zag nog een stukje lucht. Zat ik dan tegen een burn-out op te hikken?

Ik denk dat ik er op tijd bij was, ik heb het onderkend, ik weet wat ik fout doe en ik heb zelfs een idee wat ik anders moet doen. Wat ik anders moet doen is om te beginnen mijn verwachtingspatroon bijstellen: het hoeven misschien niet zoveel bordjes te zijn. Die vrienden begrijpen het ook wel als ik niet elke maand kan afspreken en mijn dochter wordt er niet slechter van als ik eerst even een kop thee voor mezelf zet als zij in bed ligt. Die was ligt er na 20:00 uur ook nog wel.

Daarnaast heb ik wat tips en tricks gekregen van de mensen om me heen, want als je er je mond over open doet (wat ik op mijn werk en tegen goede vrienden dus wel heb gedaan nu) blijkt dat bijna alle werkende moeders dit herkennen. Niet iedereen stelt even hoge eisen aan zichzelf, maar time-management is en blijft lastig. Dit moet je denk ik gewoon onder de knie krijgen.
Wat ik in ieder geval nu doe, is dat ik die items op mijn to-do-lijst prioriseer en aan een datum koppel. Op die dag mag ik alleen de items uitvoeren die gepland staan. En omdat dat er nu geen 45, maar bijvoorbeeld drie zijn, doe ik het ineens wel. Het worden behapbare brokken. Vandaag heb ik bijvoorbeeld een Rose&Rebellion draagzak gekocht (voor als we met de fiets ergens heen gaan en tussendoor haar moeten dragen) en ben ik nu mijn blog aan het schrijven. Het is dan misschien niet gebeurd toen ik het eigenlijk wilde doen (en op twitter ook beloofd had) over babyvoeding na 6 en 8 maanden, maar ik doe het nu wel. Er zal in de toekomst ongetwijfeld nog wel vaker iets heel anders lopen dan verwacht.

Waarom ik het tussen al deze dingen door dan toch belangrijk vond deze blog te schrijven? Omdat ik het wilde delen met alle andere moeders die niet snappen hoe anderen het doen. Omdat ik even iets voor mezelf wilde doen. En omdat het bovenaan mijn Anti-Burn-Out-To-Do-List stond. :)