Mijn to-do-lijst bevatte 21 items. Best wel veel dus, maar nog lang niet zoveel als de 45 items waar ik op uit kwam toen ik er ook nog eens al die dingen op ging zetten die wel in mijn hoofd zaten, maar nog niet op het digitale papier stonden. 45 items... Poehe. Dat dacht ik dus ook. Nou ja, dat voelde m'n lichaam dus ook...
Ik ben zo iemand die niet in de wieg is gelegd voor zo'n vaag iets als een 'burn-out'. Niet dat ik het bij vrienden en collega's niet serieus neem als het hen gebeurt, natuurlijk stellen zij zich niet aan! Maar toch.. zelf kan ik het allemaal wel aan toch. Gewoon even doorbikkelen.
Doorbikkelen thuis, doorbikkelen op het werk, doorbikkelen in de sportschool, doorbikkelen met het bijhouden van m'n sociale contacten, doorbikkelen, doorbikkelen, doorbikkelen...
Dus nu moet ik het toegeven: het lukt me niet meer! Ik schaam me ervoor en ik geloof het ook nog steeds niet helemaal, maar ik zal er wel in moeten gaan geloven.
Vorige week werd ik wakker op mijn vrije dag, een vrij genomen dag zelfs, dus een dure vrije dag. We zouden met een stel collega's iets leuks gaan doen. Ik had me er enorm op verheugd, het zou lekker weer worden en ik zou er even helemaal uit zijn. Niet dat ik niet graag thuis bij mijn verse gezinnetje ben natuurlijk, maar toch.. Je begrijpt het wel. Of niet, ook goed.
Maar goed, die ochtend werd ik dus wakker met een kloppend gedreun in m'n hoofd en een dikke keel. Shit, aangestoken door die kleine. Ik baalde behoorlijk en liet mijn collega's weten niet mee te kunnen gaan, zo zouden zowel zij als ik er niets aan hebben. Ergens was er naast het baalgevoel echter ook een gevoel van opluchting: ik hoefde even niets, zelfs niet mee met het uitje. Mijn vriend had immers papa-dag, dus voor de kleine werd gezorgd. Ik wilde me nog een keer omdraaien toen hij de volgende opmerking maakte: "wat ben jij fragiel zeg!"
En vervolgens kon ik het slapen wel op mijn buik schrijven, want deze opmerking bleef maar door mijn hoofd galmen. Fragiel, ik? Doe normaal zeg. Ik ben die vrouw waarvan de verloskundige nog zei dat ze onze dochters naam zo goed bij ons vond passen, omdat we ook zo stoer zijn (net als de hier geheim te blijven naam dus). Fragiel dus. Iets heel anders dan stoer en zeker geen term waarin ik over mezelf wens te denken.
Het zat me niet eens dwars dat mijn vriend me zo zag, maar dat hij gewoon gelijk had. Al weken had ik op elk vrij moment hoofdpijn, viel ik als een blok in slaap ( en sliep ik op een gegeven moment zelfs door de babyfoon heen), om over mijn gesnauw in de avond nog maar te zwijgen. Ik begon hier over na te denken. Hoe kon het dat ik op vakantie zo'n veel leuker persoon was?
Het antwoord is vrij simpel: met minder tijd moet ik meer bordjes omhoog houden. En het bordje dat de meeste tijd kost, mijn dochter, mag in ieder geval niet vallen. Daardoor pleurt er zo nu en dan wel eens een ander bordje naar beneden. Dan leg je snel dat bordje op de stapel reeds eerder gevallen bordjes en hoop je dat er een moment komt dat je de tijd hebt het bordje er weer bij te pakken en in de lucht te gooien. Die stapel bordjes was bij mij dus op een gegeven moment gegroeid tot 45 stuks. En geen enkele zag nog een stukje lucht. Zat ik dan tegen een burn-out op te hikken?
Ik denk dat ik er op tijd bij was, ik heb het onderkend, ik weet wat ik fout doe en ik heb zelfs een idee wat ik anders moet doen. Wat ik anders moet doen is om te beginnen mijn verwachtingspatroon bijstellen: het hoeven misschien niet zoveel bordjes te zijn. Die vrienden begrijpen het ook wel als ik niet elke maand kan afspreken en mijn dochter wordt er niet slechter van als ik eerst even een kop thee voor mezelf zet als zij in bed ligt. Die was ligt er na 20:00 uur ook nog wel.
Daarnaast heb ik wat tips en tricks gekregen van de mensen om me heen, want als je er je mond over open doet (wat ik op mijn werk en tegen goede vrienden dus wel heb gedaan nu) blijkt dat bijna alle werkende moeders dit herkennen. Niet iedereen stelt even hoge eisen aan zichzelf, maar time-management is en blijft lastig. Dit moet je denk ik gewoon onder de knie krijgen.
Wat ik in ieder geval nu doe, is dat ik die items op mijn to-do-lijst prioriseer en aan een datum koppel. Op die dag mag ik alleen de items uitvoeren die gepland staan. En omdat dat er nu geen 45, maar bijvoorbeeld drie zijn, doe ik het ineens wel. Het worden behapbare brokken. Vandaag heb ik bijvoorbeeld een Rose&Rebellion draagzak gekocht (voor als we met de fiets ergens heen gaan en tussendoor haar moeten dragen) en ben ik nu mijn blog aan het schrijven. Het is dan misschien niet gebeurd toen ik het eigenlijk wilde doen (en op twitter ook beloofd had) over babyvoeding na 6 en 8 maanden, maar ik doe het nu wel. Er zal in de toekomst ongetwijfeld nog wel vaker iets heel anders lopen dan verwacht.
Waarom ik het tussen al deze dingen door dan toch belangrijk vond deze blog te schrijven? Omdat ik het wilde delen met alle andere moeders die niet snappen hoe anderen het doen. Omdat ik even iets voor mezelf wilde doen. En omdat het bovenaan mijn Anti-Burn-Out-To-Do-List stond. :)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Laat weten wat jij ervan denkt!