Moeders en dochters deel 2 + toch die burnout?

Als je ouder wordt verandert de relatie tussen jou en je moeder. In mijn geval is die relatie de laatste tijd steeds vaker in het kader van zorg komen te staan. Daarnaast blijkt de stress van de afgelopen tijd me toch uiteindelijk op te breken. Alsmaar doorgaan kan blijkbaar niet.

Ik zal het een en ander even uitleggen:

Een paar maanden geleden, ik denk dat het augustus was, schreef ik al eens een blog over de manier waarop de rollen omgedraaid worden als je ouders op een bepaalde leeftijd komen. De band tussen mij en mijn moeder is extreem hecht, mede doordat mijn biologische vader al vroeg niet meer op het toneel aanwezig was. Mijn moeder was als een leeuwin, ze heeft altijd enorm over me gewaakt en me beschermd. Dat maakt dat ik een goede binding heb mogen ervaren. Soms was het wel te hoor, maar gelukkig ben ik eigenwijs en heb ik altijd dingen zelf willen doen en ontwikkelen. Toen ik ouder was, werden we meer vriendinnen en toen ik het huis uit ging op mijn 20ste kwam ze zelfs vaak voor advies bij mij.

Inmiddels ben ik 33, dus onze relatie is al lang niet meer zo dat ik afhankelijk van haar ben. Al blijven er natuurlijk momenten bestaan, waarop alleen je moeder ervoor kan zorgen dat je het gevoel krijgt dat alles wel weer goed komt. Maar dat blijft denk ik tot aan je dood zo.

Maar in augustus veranderde er wat: mijn moeder werd ineens oud en kwetsbaar. Ze kreeg meerdere tia's en werd vervolgens ingesteld op medicatie. We waren natuurlijk hartstikke ongerust, maar de medicijnen leken hun werk te doen en ze mocht naar huis. In oktober belde mijn zus ineens in paniek op, mijn moeder wist niet meer dat ze tia's had gehad en daarnaast leek ze ook geen nieuwe informatie op te slaan. Ik kon even beleven hoe het is als je ouders dement worden. Vreselijk...

De ambulance kwam en ging weer. We moesten de volgende dag maar naar de huisarts gaan. De dag erna was mijn moeder gelukkig weer de oude. Maar de mallemolen startte die dag, gevuld met gesprekken in het ziekenhuis, doorverwijzingen op eigen verzoek en testen die we zonder veel gezeur ook niet hadden gekregen. Er stond nu nog 1 onderzoek gepland, een cardiologisch onderzoek om de vastgestelde oorzaak voor de tia's te opnieuw te bekijken. Maar iedereen in het ziekenhuis was er zeker van, ze was goed beschermd en er was geen risico op herhaling. Iets in mij knaagde. En ik denk dat Oprah toch gelijk heeft, je intuïtie is je beste raadgever.

En dus ging het weer mis. Opnieuw telefoontjes van mijn zus, ambulances die na wat onderzoeken omkeerden, een moeder die doodongerust was en zich bezwaard voelde omdat ik midden in de nacht naar haar toe kwam om te blijven slapen. Uiteindelijk kreeg ze 5 aanvallen binnen 48 uur en toen vond eindelijk de ambulance het toch ook wel te gortig worden. Finally!

Nieuw onderzoek wees uit dat ze niet alleen tia's had, maar ook epileptische aanvallen. Er was dus blijkbaar toch blijvende hersenschade ontstaan. Inmiddels is ze weer thuis en proberen we met z'n allen te vertrouwen in de nieuwe behandeling. Het gaat goed en hopelijk blijft het dat gaan.

Maar wat een stress... En wat een aanslag op je afweer. In deze periode van griep- en andere virussen was het natuurlijk niet te voorkomen dat ik getackeld zou worden. Ik lig dus plat. De hele kerst al. En jullie weten hoe dol ik op kerst ben.

De kerstpakketten voor de oppasoma's waren gelukkig al klaar. Ik heb ze gevuld met voorlees- en liedjes-boekjes, iets lekkers, een fotoboekje en een lijst met alle namen uit het gezin van oma tot aan ons meisje gescrabbeld in een lijst (beter kan ik het niet uitleggen, maar hier is de link naar het pinterest-idee). Ook ben ik wel mee gegaan naar de diners, maar heb veel plat gelegen. Mijn moeder heeft lekker wat met me mee gerust.

Momenteel is mijn koorts over, ik snotter nog wat en kan niet praten omdat mijn keel te zeer doet. Maar het opvallendste vind ik het energietekort. Nou weet ik wel dat dit bij een griepje hoort, maar ik kan de gedachte dat mijn lijf het wel even genoeg vindt ook niet uitschakelen. Over hoe de gebruikelijke mama-stress me al even uit het veld sloeg schreef ik eerder deze blog. Zou het dan nu toch nog een burnout-achtige reactie op de stress en drukte van het afgelopen jaar zijn?

Perfectionisme en opvoeding. Let it go!

Als je net bevallen bent, wil je alles perfect doen. De eerste keer dat je nieuwe aanwinst zich stoot voel je je uber-schuldig (ik althans) en je neemt je voor dat nooit meer te laten gebeuren. Het gebeurt waarschijnlijk diezelfde week al wel weer opnieuw en anders wel zodra ze kunnen tijgeren, kruipen of lopen. Met vallen en opstaan...

En natuurlijk krijgt hij of zij alleen maar het beste van het beste. Zo'n mooi gaaf lichaampje, waar je zo hard op gewerkt hebt, daar wil je toch alleen maar heel goed voor zorgen?! daar stop je toch geen rotzooi in? Zo krijgt mijn dochter biologische groenten, terwijl ik voor mezelf gewoon de goedkoopste krop sla uit het schap pak.

Maar weten we eigenlijk wel wat dan goed is?

Ik kwam er al snel achter dat je het wel allemaal goed kunt willen doen, maar dat er geen garanties zijn. Zo zou je kunnen besluiten alleen nog rijstmelk te geven, omdat lactose niet geschikt zou zijn voor de tere babymaagjes. Maar dan blijkt vervolgens weer dat in rijst giftige dioxine zit. Juist in die rijst met velletjes trouwens, die zo veel gezonder dan witte rijst zou moeten zijn. Ja, hoe zit het nou?

Kunnen we het dan echt nooit goed doen?

Jawel joh, juist wel, kijk maar naar onze ouders. En met ons is het toch ook allemaal (best wel) goed gekomen. Nou ja, niet met iedereen natuurlijk. Wij hadden vroeger een totaal ander slaap- en eetritme bijvoorbeeld. En nu is borstvoeding weer helemaal in, maar een paar decennia geleden werd het ontmoedigd, in de ziekenhuis kreeg je toen gewoon een flesje voor je pasgeboren baby. En het moment waarop die kleine zijn of haar eerste hapje mag. Hoe vaak is dat al wel niet veranderd? Of wat dat hapje moet zijn.

En dan de hamvraag: maakt het nou echt allemaal zoveel verschil? 

Ongetwijfeld komen er over een tijdje weer onderzoeken die al onze huidige theorieën onderuit halen. Ik hoor in ieder geval van veel moeders om mij heen dat adviezen tussen hun eerste en tweede kindje al enorm van elkaar verschilden. Dus zal het met dat verschil maken allemaal wel meevallen.

Zijn er ook no-go's?

In mijn beleving zijn die er wel. Uiteraard doe je namelijk je best en het spreekt voor zich dat je je kind geen schade toebrengt door moedwillig iets ongezonds te doen. Zo vind ik roken of drinken tijdens de zwangerschap een absolute no-go, maar ik weet dat vooral over roken de meningen nogal uiteen lopen. Ik zal volgens sommigen daarin dan ook ongetwijfeld te zwart-wit denken, maar ik kan daar met mijn hoofd gewoon echt niet bij. Het zijn 9 maanden. Of een baby alcohol geven, ik hoor dat dat ook wel eens gebeurt, maar daarvoor mag je dan ook ongetwijfeld worden opgepakt voor zware mishandeling of zelfs poging doodslag?

All you need...

Maar als puntje bij paaltje komt en je je gezonde verstand gebruikt is er denk ik 1 ding dat doorslaggevend zal zijn voor de manier waarop je kind opgroeit: dat je onvoorwaardelijk van je kind houdt en dat je zorgt dat ze dat weten. 

It's beginning to look a lot like (a first) Christmas!

En dat betekent kadootjes. Althans in huize 'From1981'. Het betekent natuurlijk nog veel meer, zoals gezelligheid, vrede op aarde (voor zover je daar invloed op hebt, het lijkt elk jaar moeilijker te zijn) veel liefde en lekker eten. Maar dus ook kadootjes.

Kerst is voor mij altijd al een groot ding geweest. Ik herinner me hoe ik als kind met mijn moeder kerststukjes maakte aan de keukentafel terwijl er een concert van Elvis op tv was. Zomaar een random herinnering. Het concert was uiteraard een oude registratie, want als je in 1981 geboren bent heb je de highlights van zijn carrière niet meer live meegemaakt. Die herinnering is me wel heel dierbaar. Gewoon simpelweg omdat het zo gezellig was, zo veilig. Zo knus. Ook weet ik nog steeds hoe de garnalensalade door mijn moeder in een ouderwets cocktailglas werd opgemaakt.  Maar je moet je nu niet de illusie hebben dat het altijd maar gezellig was met kerst. De ruzies aan de kersttafel heb ik gewoon verdrongen. Die waren uiteindelijk minder bepalend.

Sinds ik een relatie heb zijn er al aardig wat tradities rondom kerst ontstaan, die nu dan ook al 12 kersts (of is het kersten?) meegaan. Zo neem ik vrij op de 24ste om voor kerstavond een verrassingsmenu in elkaar te draaien. De laatste jaren onder radio- en televisie-entertainment van Serious Request. En zo af en toe een lekker cheesy kerstfilm. Als mijn vriend thuiskomt dekt hij de tafel en kleed zich om in iets netjes. Ik ga daarna lekker douchen en me optutten en vervolgens gaan we aan tafel. We drinken een paar flesjes bubbels, zetten de tafelhaard of wat kaarsjes aan en delen onder het eten kadootjes aan elkaar uit. Die kadootjes komen onder de kerstboom vandaan, waar we ze onder verzamelen gedurende december. Zodra de sint de deur uit is, lees 6 december, haal ik namelijk een kerstboom in huis. Ik heb een collectie van de foutste kerstnummers aangelegd en die draai ik keihard terwijl ik luidblerend meezing en de boom optuig. En dan komen de door mij verzamelde kadootjes er alvast onder te liggen. Die van mijn vriend komen er meestal pas een paar dagen voor kerstavond bij, want hij is iets minder gedreven in de kerstvreugde dan ik en gaat bijna altijd lastminute shoppen. Vervolgens gaan we eerste kerstdag bij de moeder van mijn vriend eten, samen met zijn broer en doen we dat tweede kerstdag bij mijn moeder met mijn zus. Eigenlijk is de regel dat we daar geen kadootjes voor elkaar mee naartoe nemen, maar ik kan het vaak toch niet laten. De rest gelukkig ook niet. Ook betekent kerst lekker kerstfilms kijken met mijn beste vriendinnetje, samen met een dekentje op de bank en een mok warme chocolademelk.

En dit jaar wordt het allemaal net iets anders. Maar zeker niet minder mooi. Dit jaar is namelijk ons meisje haar eerste kerst. Een nieuw gezinslid, nieuwe tradities!

Om te beginnen ga ik morgen geen echte kerstboom halen. We hebben als het goed is nog een halfhoge nepboom in de berging staan en die kan dan mooi op de eettafel worden opgezet. Ik twijfel alleen nog of ik er plastic of echte ballen in ga hangen. Hoe groot is de kans dat we haar er helemaal bij weg kunnen houden? Ik hoor het antwoord al...plastic dus.

Als eerste nieuwe kersttraditie heb ik voor haar een eerste kerstbal gekocht. Niet iets heel kitscherigs met 'baby's first chrismas' of iets dergelijks. Maar een echte bal in de vorm van een rendier, die ze zelf bij de Xenos uit het rek aanwees. Oke, ik kon niet helemaal kiezen, dus ik heb nog een backup-bal in een meer klassieke sfeer: een wit schommelpaardje. 

Vervolgens moet ik niet alleen kadootjes voor mijn vriend verzinnen, maar ook voor ons meisje. Ik wil voor beide niet belachelijk uitpakken, het moet vooral leuk zijn. Aan de luxe-artikelen die we elkaar andere jaren gaven hebben we nu toch minder behoefte. Hoe vaak kies je ervoor om die spulletjes te gebruiken als je ook een schattig klein meisje kunt knuffelen? Precies. Ik heb voor ons meisje al wat kleine haarspeltjes gekocht, omdat haar babykapsel eindelijk een meisjeskapsel begint te worden. Zo schattig. Daarnaast wil ik voor haar wat leuke speeltjes kopen die passen bij de fase waar ze nu in zit en die ook leuk voor haar zijn om uit te pakken, zoals dingen die rammelen of die een lekkere voel-structuur hebben.

En naast de kadootjes voor thuis moet ik nu ook nog een kerstpakket maken voor de oppasoma's en tante. Die doen al het hele jaar hard hun best, dus nu is het mijn beurt. Ik heb tot nu toe een oma-voorleesboekje, een liedjesboekje en ik wil een fotoboekje regelen op handtasformaat. Kunnen ze lekker showen, want dat doen oma's toch het liefst met hun kleinkind. Daarnaast zit ik eraan te denken om zelf koekjes te bakken. Maar daar houdt mijn inspiratie wel op. Ik hoop op jullie hulp! Kom maar op met die goede ideeën!

Gelukkig is iedereen flexibel dus met de kerstdiners en het films kijken past iedereen zich aan het kleinste ritme aan. Fijn en wel zo ontspannen. Zelf ga ik de 24ste ook geen uitgebreid kerstdiner in elkaar flansen. Ik wil een beetje vals spelen met gewoon een stokbroodje kruidenboter en een soepje vooraf. Het is  altijd wel een uitdaging om als vegetarier een leuk kerst-hoofdgerecht te maken, dus ik denk dat het dit jaar gewoon een lekkere lasagne wordt. Niet zo veel werk en wel veel comfort. Ik vond een linkje van het Jamie Oliver-kanaal over Banofee (door Donal Skehan) die je vooraf kunt maken. De gecondenseerde melk heb je hier in Nederland van Friesche Vlag of Nestle.

Dat lijkt me ook nog wel te doen. In plaats van de hele dag in de keuken staan ga ik die dag eerste even naar de kapper, even ontspannen en mezelf verwennen. Dat is mijn kadootje aan mezelf. :)

Nu hopen dat ik nog ergens tijd vind om met een boek onder het kerstdekentje te kruipen terwijl de kerstlichtjes in de boom zachtjes schijnen. Hmmm, kerstmis... Was het maar alvast morgen!