Sinds ik een paar keer per dag een kwartier tot een half uur stil op de bank moet zitten voor een voeding kijk ik schrikbarend veel TLC. Het is mijn comfort-channel, zoals een pot Ben&Jerry comfortfood is. Vanochtend was er een aflevering van 'what not to wear' op en het meisje dat advies nodig had was in haar jeugd heel zelfbewust geworden, omdat ze een soort 'ugly duckling' was. Ze werd vroeger belachelijk gemaakt om haar stijl en had er nu maar voor gekozen geen stijl te hebben. Nu heb ik een zwak voor dat soort meisjes, omdat ik zelf ook ooit zo'n meisje was.
Toen ik een jaar of elf was ging ik met mijn moeder naar de plaatselijke schoenmaker die ook schoenen verkocht in zijn werkplaatsje. Daar zag ik ze: een paar rode cowboylaarsjes met een kleine brede hak! Ik kende het woord toen nog niet, maar ik vond ze FABULOUS! En nadat mijn moeder doorkreeg hoe verliefd ik op die laarsjes was kreeg ik ze mee naar huis. Wat was ik blij met mijn prachtige laarsjes. Achteraf bezien was het waarschijnlijk het eerste kledingstuk waar ik als een blok voor viel. Later zou dat natuurlijk nog ontelbare keren gebeuren, maar toen was ik voor het eerst verkocht. Ik trok ze aan en wilde ze het liefste noooooooit meer uittrekken. Tot ik de volgende dag op school kwam...
Het was namelijk nogal anders, en anders is bij kinderen niet zo populair. Tel daarbij op dat kinderen op die leeftijd heel gemeen kunnen zijn en je begrijpt waarschijnlijk al wat er gebeurde: ik werd gepest met mijn nieuwe laarsjes. 'Rode rubberen kaplaarzen' van Dingetje was toen een hit, slechte timing van mijn kant...Ik vond het vreselijk, maar ik stopte niet met het dragen van mijn lievelingsschoenen, want ik vond ze nog steeds geweldig. Ergens diep in mij was er zelfs een gevoel van rebellie, hoe geweldig! Mijn plezier was overigens kort, toen ik aan het verspringen was tijdens mijn wandeling van school naar huis bleef mijn hak op de grond staan, terwijl mijn voet en de rest van de laars nog een stukje doorgleden. Bummer!
Op de middelbare school kreeg het modedrama een vervolg. Ik moet voor hebben gelopen qua stijl, want ook mijn tweede item, waarin ik me rebels bleef vertonen ondanks alle neerbuigende opmerkingen en het geklier was een donkerbruin leren jack. Het jack was van mijn moeder en had ze gedragen toen ze 18 was, bijna vintage want het was op dat moment 22 jaar oud. Het jack was prachtig en ik vond het ongelooflijk dat mijn moeder er ooit in gepast had, omdat ik met mijn 13 jaar en maatje S er amper in paste. Het jack leek nog het meeste op deze:
Prachtig toch? Tja, daar dachten mijn medepubers anders over... Ach het was 1994, toen waren andere dingen in.
Ik moet overigens toegeven dat niet al mijn modeacties achteraf bekeken zo briljant waren hoor. Zo trok ik uit aardigheid het verjaardagskado van mijn tante aan en ging ik hierin naar school. Ik denk dat ik de outfit het beste kan omschrijven als een kanroze ribpaardrijbroek en een knalblauwe strakke koltrui. Au, zuurstok! Ik kan me het commentaar niet eens meer herinneren, maar ik weet wel dat hoe lief ik mijn tante ook vond, ik deze kleren de rest van het jaar onder in de kast heb laten liggen.
Natuurlijk was het niet fijn om gepest te worden en ik hoop vanuit de grond van mijn hart dat mijn kind dat nooit zal meemaken, maar de realiteit is natuurlijk anders. Bijna alle kinderen worden in hun leven wel eens gepest. Grappig genoeg weet ik van de meest geweldige mensen in mijn leven dat zij vroeger ook wel eens het haasje waren. Juist omdat zij niet mainstream waren. En laat ik dat nu net zo geweldig vinden. Daarom hoop ik nog meer dan dat ik hoop dat mijn kind niet gepest wordt, dat ze een meisje met een eigen identiteit wordt, dat gelukkig wordt van de rebellie die met het 'eigen zijn' meekomt.
Mijn smaak is eigenlijk weinig veranderd in de loop der jaren, al zijn mijn items wel serieuzer geworden. Dus wie weet komt er een dag waarop mijn meid in haar moeders Michael Korrs naar school gaat. Al kan ik me niet voorstellen dat er dan iemand de neiging krijgt te lachen...
Toen ik een jaar of elf was ging ik met mijn moeder naar de plaatselijke schoenmaker die ook schoenen verkocht in zijn werkplaatsje. Daar zag ik ze: een paar rode cowboylaarsjes met een kleine brede hak! Ik kende het woord toen nog niet, maar ik vond ze FABULOUS! En nadat mijn moeder doorkreeg hoe verliefd ik op die laarsjes was kreeg ik ze mee naar huis. Wat was ik blij met mijn prachtige laarsjes. Achteraf bezien was het waarschijnlijk het eerste kledingstuk waar ik als een blok voor viel. Later zou dat natuurlijk nog ontelbare keren gebeuren, maar toen was ik voor het eerst verkocht. Ik trok ze aan en wilde ze het liefste noooooooit meer uittrekken. Tot ik de volgende dag op school kwam...
Het was namelijk nogal anders, en anders is bij kinderen niet zo populair. Tel daarbij op dat kinderen op die leeftijd heel gemeen kunnen zijn en je begrijpt waarschijnlijk al wat er gebeurde: ik werd gepest met mijn nieuwe laarsjes. 'Rode rubberen kaplaarzen' van Dingetje was toen een hit, slechte timing van mijn kant...Ik vond het vreselijk, maar ik stopte niet met het dragen van mijn lievelingsschoenen, want ik vond ze nog steeds geweldig. Ergens diep in mij was er zelfs een gevoel van rebellie, hoe geweldig! Mijn plezier was overigens kort, toen ik aan het verspringen was tijdens mijn wandeling van school naar huis bleef mijn hak op de grond staan, terwijl mijn voet en de rest van de laars nog een stukje doorgleden. Bummer!
Op de middelbare school kreeg het modedrama een vervolg. Ik moet voor hebben gelopen qua stijl, want ook mijn tweede item, waarin ik me rebels bleef vertonen ondanks alle neerbuigende opmerkingen en het geklier was een donkerbruin leren jack. Het jack was van mijn moeder en had ze gedragen toen ze 18 was, bijna vintage want het was op dat moment 22 jaar oud. Het jack was prachtig en ik vond het ongelooflijk dat mijn moeder er ooit in gepast had, omdat ik met mijn 13 jaar en maatje S er amper in paste. Het jack leek nog het meeste op deze:
Jacket (see more brown jackets)
Ik moet overigens toegeven dat niet al mijn modeacties achteraf bekeken zo briljant waren hoor. Zo trok ik uit aardigheid het verjaardagskado van mijn tante aan en ging ik hierin naar school. Ik denk dat ik de outfit het beste kan omschrijven als een kanroze ribpaardrijbroek en een knalblauwe strakke koltrui. Au, zuurstok! Ik kan me het commentaar niet eens meer herinneren, maar ik weet wel dat hoe lief ik mijn tante ook vond, ik deze kleren de rest van het jaar onder in de kast heb laten liggen.
Natuurlijk was het niet fijn om gepest te worden en ik hoop vanuit de grond van mijn hart dat mijn kind dat nooit zal meemaken, maar de realiteit is natuurlijk anders. Bijna alle kinderen worden in hun leven wel eens gepest. Grappig genoeg weet ik van de meest geweldige mensen in mijn leven dat zij vroeger ook wel eens het haasje waren. Juist omdat zij niet mainstream waren. En laat ik dat nu net zo geweldig vinden. Daarom hoop ik nog meer dan dat ik hoop dat mijn kind niet gepest wordt, dat ze een meisje met een eigen identiteit wordt, dat gelukkig wordt van de rebellie die met het 'eigen zijn' meekomt.
Mijn smaak is eigenlijk weinig veranderd in de loop der jaren, al zijn mijn items wel serieuzer geworden. Dus wie weet komt er een dag waarop mijn meid in haar moeders Michael Korrs naar school gaat. Al kan ik me niet voorstellen dat er dan iemand de neiging krijgt te lachen...
