Nu de uitteldatum dichterbij komt heb ik al een paar weken last van een enorm ongeduld: laat maar komen, laat maar komen!
Elke ochtend word ik wakker en ben ik teleurgesteld dat het die nacht weer niet begonnen is. Alsof het alleen 's nachts kan beginnen... Daar ga ik om de een of andere reden toch vanuit.
Ik was er echt al een hele tijd helemaal klaar voor, nieuwsgierig naar de bevalling zelfs.
En toen gebeurde er gisterenavond ineens iets heel raars: ik werd zenuwachtig! En niet zo'n beetje ook niet!
En als ik er rationeel over nadenk weet ik niet waarvoor ik zenuwachtig ben: ik ben niet zenuwachtig voor de pijn (want zonder pijn gebeurt er niks en de pijn gaat ook weer over), ik ben ook niet zenuwachtig voor het moment waarop ze er is en we haar in leven moeten gaan houden (oftewel de verantwoordelijke ouder moeten zijn), want ik geloof dat we ons daar helemaal voor in zullen zetten en ik ben zeker niet zenuwachtig voor het moment waarop de bevalling zich aandient, want ik kan oprecht niet wachten op die eerste wee (vreemd toch hoe je graag pijn wilt hebben).
Ik kan niets anders bedenken dan dat ik zenuwachtig ben met de volgende gedachte als reden:
Wat heel raar is natuurlijk, want de halve wereldbevolking kan dit en doet dit al zoveel generaties als er mensen zijn. Dieren doen het instinctief, wij ook denk ik. Dus hoezo zou ik het niet kunnen? Ik kan hooguit niet weten wat ik moet verwachten, maar ook daarvoor heb ik me zo goed mogelijk ingelezen en laten voorlichten.
Zouden het dan toch de #hormonen zijn die aankondigen dat ze er nu echt aan gaat komen??
Ik hoop het van harte... zenuwen of niet!
De volgende blog schrijf ik met een beetje geluk (en kunnen) als 30-plus-mama.
Elke ochtend word ik wakker en ben ik teleurgesteld dat het die nacht weer niet begonnen is. Alsof het alleen 's nachts kan beginnen... Daar ga ik om de een of andere reden toch vanuit.
Ik was er echt al een hele tijd helemaal klaar voor, nieuwsgierig naar de bevalling zelfs.
En toen gebeurde er gisterenavond ineens iets heel raars: ik werd zenuwachtig! En niet zo'n beetje ook niet!
En als ik er rationeel over nadenk weet ik niet waarvoor ik zenuwachtig ben: ik ben niet zenuwachtig voor de pijn (want zonder pijn gebeurt er niks en de pijn gaat ook weer over), ik ben ook niet zenuwachtig voor het moment waarop ze er is en we haar in leven moeten gaan houden (oftewel de verantwoordelijke ouder moeten zijn), want ik geloof dat we ons daar helemaal voor in zullen zetten en ik ben zeker niet zenuwachtig voor het moment waarop de bevalling zich aandient, want ik kan oprecht niet wachten op die eerste wee (vreemd toch hoe je graag pijn wilt hebben).
Ik kan niets anders bedenken dan dat ik zenuwachtig ben met de volgende gedachte als reden:
"kan ik dit wel?"
Zouden het dan toch de #hormonen zijn die aankondigen dat ze er nu echt aan gaat komen??
Ik hoop het van harte... zenuwen of niet!
De volgende blog schrijf ik met een beetje geluk (en kunnen) als 30-plus-mama.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Laat weten wat jij ervan denkt!