30plus en zwanger!

Jaja, het is dan toch zo ver...

Terwijl ik 2 jaar geleden me nog niet kon voorstellen een kind op te voeden, kan ik nu niet wachten tot ons kleintje geboren wordt. Hier komen uiteraard ook wat hormonen om de hoek kijken, wonderbaarlijk wat er allemaal normaal wordt door die dingen. Ik moet me zelfs af en toe inhouden om niet te gaan zwijmelen bij roze kleertjes, babyfoto's, enz. Dingen waar ik een paar jaar terug nog niets bij voelde.

Het scheelt ook wel dat als je eenmaal in je dertig bent je omgeving langzaam verandert: van kroegen bezoeken in het weekend naar gezellige avondjes met vrienden op de bank. Je meeste vrienden hebben waarschijnlijk al lang dezelfde partner, dus dan is een huis bouwen of kopen een logische stap, gevolgd door het krijgen van een kind. Hoe meer vrienden aan kinderen beginnen, hoe gemakkelijker het wordt om je voor te stellen dat je het zelf ook zou kunnen. Zeker als vrienden die nog maar relatief kort een relatie hebben vrolijk komen vertellen dat 'ze' in verwachting zijn.

Wat ik me wel heb gerealiseerd is het volgende: mensen met een hogere opleiding beginnen laat aan kinderen. Want na je 30ste is laat... dat is de realiteit. Hoe graag ik die zelf ook wilde vermijden. Na je 35ste val je zelfs in een risicocategorie, waardoor je bepaalde onderzoeken krijgt vergoed, zoals de combinatietest.

Waarom beginnen wij, de hoogopgeleiden, dan zo laat?

Ik denk dat hiervoor verschillende redenen zijn en dat ze wellicht niet allemaal zo voor de hand liggen als je in eerste instantie zou denken. Enkele zijn, mijn inziens:

• Hoogopgeleiden hebben een lange loopbaan: na de middelbare school gaan ze naar een hogere school of de universiteit, een schoolperiode van al snel 4 tot 6 jaar. Hierna is het zoeken naar een baan, iets wat juist voor hoogopgeleiden niet zo makkelijk is, omdat er vaak ervaringsdeskundigen worden gezocht. Die ervaring opdoen in een leertraject is dan ook vaak de volgende stap. Trek daar ook nog eens 2 a 3 jaar voor uit en je krijgt een idee van het school- en leertraject van een hoogopgeleid persoon. De middelbare school verlaten met 17 of 18 jaar en daarna keuzes maken die ertoe leiden dat je ergens tussen je 24ste en 27ste klaar bent om te beginnen met werken. Dat is tenminste het geval als je niet nog een keer van studie hebt gewisseld of bijvoorbeeld een jaar op wereldreis bent gegaan. En als ze dan eenmaal aan het werk zijn willen ze natuurlijk wel een functie waarin ze zekerheid hebben, financiele zekerheid, maar ook zekerheid over hun carriere, iets waarvoor zomaar nog een aantal jaar kan worden uitgetrokken. 
• Hoogopgeleiden trekken veel met andere hoogopgeleiden op, waardoor de confrontatie met leeftijdsgenoten die aan kinderen beginnen later komt.
• Hoogopgeleiden denken langer na over het krijgen van kinderen. Hiermee bedoel ik niet dat minder hoogopgeleiden ondoordacht aan kinderen beginnen of dat het hen maar overkomt, maar ik denk dat hoogopgeleide mensen wel eens de neiging hebben dingen te 'overdenken'. Alle twijfels en angsten worden uitvergroot en besproken met vriendinnen. 
• Hoogopgeleiden kiezen voor een partner met ambities, omdat ze dat zelf ook hebben en ze zich in de relatie willen blijven ontwikkelen. Dit betekent dan ook dat dit mannen zijn die misschien nog zaken op hun 'to do lijst' hebben staan, die voor het krijgen van kinderen komen.

Maar goed, terug naar mezelf: ik had mezelf tot mijn 34ste gegeven om aan de eerste te beginnen en nu ben ik dus met mijn 32ste toch 'al' aan de beurt. Ik heb ervan geleerd dat je je er nooit op kunt voorbereiden, maar dat het tegelijkertijd allemaal logisch wordt en op zijn plek valt zodra het echt zo is. Er is nu niets logischer meer voor me. Dit betekent uiteraard niet dat al mijn onzekerheden hiermee zijn verdwenen...

Afgelopen nacht droomde ik nog dat ik mijn kind vergeten was eten te geven... Grrr, hormonen!