Ik ben een mama!

Wow, dat was de eerste keer dat ik die woorden schreef: "ik ben een mama!"

Ons prachtige meisje is nu al 3 weken oud en het is zo'n wondertje..
Voor iemand die door anderen vooral als nuchter wordt omschreven voel ik me de afgelopen 3 weken alles behalve dat. Zie mijn uitspraak over het 'wondertje', zo'n term waar je normaal om moet zuchten als iemand anders hem gebruikt.

Uiteraard gieren de hormonen nog door je lijf, zo vlak na de bevalling, maar vooral de aanblik van je baby laadt een kogel met oxytocine om die vervolgens volle kracht je hypofyse in te schieten. Believe me! Volgens wikipedia is oxytocine een belangrijk hormoon voor de binding en om je een idee te geven hoe blij je er van wordt, er wordt ook vermeld dat:
Seksuele opwinding verhoogt de oxytocinespiegels, maar bij een orgasme komen grote hoeveelheden oxytocine vrij en wel meer naarmate het orgasme als beter wordt ervaren.
No wonder dat je er zo gelukkig van wordt. Hier is in ieder geval geen sprake van een postnatale depressie. Daar heb ik overigens ook over nagedacht, vooral tijdens de vermoeiende nachten, en dat lijkt me werkelijk verschrikkelijk. Want je wilt zoveel van je kind houden en wat als dat dan niet lukt... Nu kan ik de nachtelijke frustraties gemakkelijk wegzuchten, want ik kijk een keer naar dat heerlijke koppie en ik smelt alweer. Boeien, slaap is voor watjes!

Voor de geïnteresseerden onder jullie: de bevalling ging ontzettend snel.  Don't worry, ik houd me aan m'n belofte geen details te vermelden, dus je kunt met een gerust hart doorlezen. Dat de bevalling zo snel ging bewijst dat er maar 1 echte waarheid over bevallen is: je kunt je er niet echt op voorbereiden, want het gaat altijd anders dan je verwacht. Ik verwachtte namelijk op basis van een ander oude-wijven-wijsheid dat de bevalling wel eens een dag kon gaan duren, omdat mijn moeder er bij mij ook wel even over gedaan had. Niets was minder waar, ons meisje was er in een spreekwoordelijke poep en een scheet. Spreekwoordelijk ja. Het duurde van de eerste voorzichtige wee tot aan het liggen op mijn borst nog geen 6 uur.

En nu?
Nu zijn we een gezin en ik moet toegeven dat dit completer voelt dan toen dat gezin nog uit ons tweeën bestond. Begrijp me niet verkeerd, we hadden het ontzettend goed naar onze zin met z'n tweetjes, zo goed dat we over kinderen niet licht dachten. Want hoe moet dat dan met die lange vakanties? Of die spontane terrasjes en etentjes na het werk, wanneer je in de zomer door de stad naar huis fietst? Mocht je dat soort egoïstische gedachten (want dat vond ik het van mezelf ondertussen ook wel weer) hebben en je afvragen hoe ik het nu beleef: het kan me werkelijk waar op dit moment helemaal niets schelen, geen reet, geen hol...
Ik plan nog steeds wel de volgende vakantie in gedachten al, maar nu pas ik mijn eisen aan op onze nieuwe aanwinst en minder op die van mezelf. En ik ga straks ook gewoon weer werken en dan zien we vanzelf wel wat we doen als de zomer om de hoek komt kijken. Ik weet in ieder geval zeker dat ik dan als eerste regel dat ons meisje nog goed bij oma aan het knuffelen is of dat we haar eerst even ophalen om vervolgens gezellig met z'n drieën van dat terras te gaan genieten. Als gezin dus, want dat zijn we nu!! 

Ik kijk ondertussen vooral uit naar alle nieuwe familietradities die we kunnen gaan maken, zoals onze eerste kerst met z'n drietjes, al is dat natuurlijk nog zo ver weg. Wow, tegen die tijd is ze al bijna 1 jaar! Oh, en dat kan ik na 3 weken ook al zeggen: het is waar, het gaat ontzettend snel! Zowel de dagen met haar als haar ontwikkeling. Volgens mij is loopt ze dadelijk al voordat ik goed en wel besef dat ze echt van ons is... Want dat is ze, ze is echt van ons!

Ik zeg het allemaal nog maar een keer: ik ben mama, ze is van ons en wij zijn nu echt een gezinnetje met z'n drietjes! Ik zeg het nog maar een keer, want dan ga ik het zelf misschien ook sneller geloven. Ik kan het niet helpen, het is toch wel echt een wonder...